ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਕਹਿੰਦਾ ਕਿ ਮੈਂ ਪੂਰਾ ਸੱਚ ਬੋਲਦਾ ਹਾਂ।
ਮੌਕਾ ਮਿਲੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਵੀ ਓਦੋਂ ਘੱਟ ਤੋਲਦਾ ਹਾਂ।
ਹੇਰਾਫੇਰੀ ਕਿੰਨੀ ਕੀਤੀ ਕਿੱਥੇ ਅਤੇ ਕਦੋਂ ਕੀਤੀ,
ਗਹਿਰੇ ਭੇਦ ਕਦੇ ਨਾ ਦੱਸਾਂ ਨਹੀਂ ਖੋਲਦਾ ਹਾਂ।
ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਦਾ ਹੀ ਸਮਝਾਂ ਦੁੱਧ ਨਹਾਤਾ ਮੈਂ,
ਦੂਸਰਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਪਰ ਕਿੰਨੇ ਨੁਕਸ ਟੋਲਦਾ ਹਾਂ।
ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਨਿੱਤ ਦਿਆਂ ਨਸੀਹਤਾਂ ਲੇਕਿਨ ਆਪੇਂ ਹੀ,
ਕਾਇਦੇ ਅਤੇ ਕਾਨੂੰਨ ਵੀ ਪੈਰਾਂ ਵਿੱਚ ਰੋਲਦਾ ਹਾਂ।
ਸ਼ਾਇਦ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਕੋਈ ਮੁਜ਼ਰਮ ਬੈਠਾ ਹੈ,
ਪਾਰੇ ਵਾਂਗੂੰ ਏਸੇ ਕਰਕੇ ਰੋਜ ਡੋਲਦਾ ਹਾਂ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਅੱਖੀਆਂ ਵਿੱਚ ਜੇ ਹੋਵੇ ਲਾਲੀ ਕਾਲਾ ਚਸ਼ਮਾ ਲਾ ਲੈਂਦੇ ਨੇ।
ਫੁੱਲ ਗੁਲਾਬੀ ਕਦੇ ਕਦੇ ਉਹ ਵਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਸਜਾ ਲੈਂਦੇ ਨੇ।
ਅੱਜ ਕੱਲ ਹਰ ਦਮ ਉਖੜੇ ਉਖੜੇ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ ਉਹ ਕਾਹਤੋਂ,
ਜਦ ਕੋਈ ਵੀ ਤੱਕਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਆਪਣੀ ਨਿਗ੍ਹਾ ਭਵਾ ਲੈਂਦੇ ਨੇ।
ਸਭਨਾਂ ਦੀ ਖਾਹਿਸ਼ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਟੀਸੀ ਵਾਲੇ ਬੇਰ ਨੂੰ ਲਾਹੀਏ ,
ਪਰ ਏਥੇ ਉਹ ਚੰਗੇ ਰਹਿੰਦੇ ਜਿਹੜੇ ਮੱਤ ਮਿਲਾ ਲੈਂਦੇ ਨੇ।
ਉੱਤੋਂ ਉੱਤੋਂ ਕਈਆਂ ਦਾ ਹਾਸਾ ਹੀ ਨਿਰਾ ਛਲਾਵਾ ਹੁੰਦਾ,
ਉਸ ਹਾਸੇ ਤੇ ਲੱਟੂ ਬਹੁਤੇ ਝੁੱਗਾ ਚੌੜ ਕਰਾ ਲੈਂਦੇ ਨੇ।
ਇੱਕੋ ਰਸਤਾ ਚੁਣ ਲੈਂਦੇ ਨੇ ਜਿਹੜੇ ਸਿਰਫ ਮੁਹੱਬਤ ਵਾਲਾ,
ਗ਼ਮ, ਪਛਤਾਵੇ, ਕਿੰਨੇ ਰੋਣੇ ਝੋਲ਼ੀ ਵਿੱਚ ਪਵਾ ਲੈਂਦੇ ਨੇ।
ਤਨਹਾ ਰਾਤਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਚੰਦ ਸਿਤਾਰੇ ਵੀ ਬੇਗਾਨੇ ਜਾਪਣ,
ਭਾਵਕੁਤਾ ਪ੍ਰਣਾਏ ਬੰਦੇ ਬਿਰਹਾ ਰੋਗ ਲਵਾ ਲੈਂਦੇ ਨੇ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਗ਼ਰਜ਼ਾਂ ਖਾਤਰ ਬੰਦਾ ਕਿੰਨੇ ਝੂਠ ਬੋਲਦਾ ਸ਼ਰਮ ਨਹੀਂ।
ਭਾਵੇਂ ਉੱਚਾ ਰੁਤਬਾ ਤਾਂ ਵੀ ਕੁਫ਼ਰ ਤੋਲਦਾ ਸ਼ਰਮ ਨਹੀਂ।
ਲੋੜ ਪੈਣ ਤੇ ਜਦ ਚਾਹੇ ਤਾਂ ਗਧੇ ਨੂੰ ਬਾਪ ਬਣਾ ਲੈਂਦਾ,
ਗੰਦੇ ਨਾਲੇ ਵਿੱਚੋਂ ਵੀ ਉਹ ਗੈਸ ਟੋਲਦਾ ਸ਼ਰਮ ਨਹੀਂ।
ਲੋਕੀਂ ਹਾਕਮ ਨੂੰ ਪੁੱਛਦੇ ਤੂੰ ਕੀ ਕੀਤਾ ਹੈ ਸਾਡੇ ਲਈ,
ਜ਼ਖ਼ਮੀ ਹੋਏ ਸੱਪ ਵਾਂਗਰਾਂ ਵਿੱਸ ਘੋਲਦਾ ਸ਼ਰਮ ਨਹੀਂ।
ਸੱਤਾ ਉੱਤੇ ਕਾਬਜ਼ ਹੋਏ ਲੀਡਰ ਦੀ ਬੇਸ਼ਰਮੀ ਦੇਖੋ,
ਚੁੰਨੀਆਂ ਤੇ ਪੱਗਾਂ ਨੂੰ ਪੈਰਾਂ ਵਿੱਚ ਰੋਲਦਾ ਸ਼ਰਮ ਨਹੀਂ।
ਆਪਣੇ ਮਾੜੇ ਕੰਮਾਂ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦਾ ਗੱਦੀ ਤੇ ਬਹਿਕੇ,
ਦੂਸਰਿਆਂ ਦੇ ਪੋਤੜਿਆਂ ਨੂੰ ਨਿੱਤ ਫੋਲਦਾ ਸ਼ਰਮ ਨਹੀਂ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਨਫ਼ਰਤ ਯੁੱਗ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ ਹੋਏ ਬੰਦਾ ਪੱਥਰ ਹੋਇਆ ਹੈ।
ਬੰਬ ਬੰਦੂਕਾਂ ਦਾ ਆਲਮ ਹੁਣ ਡਰਿਆ ਟੱਬਰ ਹੋਇਆ ਹੈ ।
ਲਾਸ਼ਾਂ ਦੇ ਢੇਰਾਂ ਤੇ ਦੇਖੋ ਬਾਜ਼ੀਗਰ ਹੈ ਬਾਜ਼ੀ ਪਾਉਦਾ,
ਵੈਣ ਕੀਰਨੇ ਉੱਚੀ ਉੱਚੀ ਵਿਹੜਾ ਸੱਥਰ ਹੋਇਆ ਹੈ।
ਬਦਲਾ ਲੈਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਏਥੇ ਅੱਗ ਦੇ ਭਾਂਬੜ ਬਾਲ ਰਹੀ,
ਨਾ ਧਰਤੀ ਤੇ ਬੀਜ਼ ਪੁੰਗਰਦੇ ਸੁੱਕਾ ਵੱਤਰ ਹੋਇਆ ਹੈ।
ਐਵੇਂ ਤਾਂ ਨੀਂ ਦਿਲ ਦੀ ਬਸਤੀ ਪਾਣੀ ਪਾਣੀ ਹੋਈ ਆਖਿਰ,
ਵਹਿੰਦਾ ਵਹਿੰਦਾ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਖਾਰਾ ਅੱਥਰ ਹੋਇਆ ਹੈ।
ਸੱਤਾ ਦੇ ਗਲਿਆਰੇ ਅੰਦਰ ਵੱਸਣ ਵਾਲੇ ਇਕਮਿਕ ਹੋਏ,
ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਲਹਿਜ਼ਾ ਕੌੜਾ ਖੱਟਰ ਹੋਇਆ ਹੈ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਸਾਰੇ ਢੌਂਗੀ ਬਾਬਿਓ ਸਰਹੱਦਾਂ ਤੇ ਜਾਓ ਜੰਗ ਛਿੜੀ ਹੈ।
ਓਥੇ ਜਾ ਕੇ ਸੁਬ੍ਹਾ ਸਵੇਰੇ ਟੱਲ ਖੜਕਾਓ ਜੰਗ ਛਿੜੀ ਹੈ।
ਤਰ੍ਹਾਂ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਭੇਸ ਬਣਾ ਕੇ ਰੰਗ ਬਰੰਗੇ ਚੋਲੇ ਪਾ ਕੇ,
ਡਰੇਗਾ ਵੈਰੀ ਉੱਚੀ ਉੱਚੀ ਮੰਤਰ ਗਾਓ ਜੰਗ ਛਿੜੀ ਹੈ।
ਜੋ ਵੀ 'ਕੱਠੀ ਕੀਤੀ ਹੈ ਉਹ ਰਸਦ ਵੀ ਨਾਲ ਹੀ ਲੈਜੋ,
ਤੜਕੇ ਲਾਓ ਸੀਮਾ ਉੱਤੇ ਬਹਿ ਕੇ ਖਾਓ ਜੰਗ ਛਿੜੀ ਹੈ।
ਦੇਸ਼ ਦੀ ਖਾਤਰ ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੇਰ ਲਈ ਧੰਦੇ ਰੋਕੋ,
ਸਾਹੂਕਾਰੋ ਵੱਡੇ ਸੇਠੋ ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਆਓ ਜੰਗ ਛਿੜੀ ਹੈ।
ਚੈਨਲਾਂ ਵਾਲੇ ਤੱਤੇ ਐਂਕਰ ਸਾਰੇ ਹੁਮ ਹੁਮਾ ਕੇ ਆਓ,
ਆਪੇਂ ਟੈਂਕ ਮਿਜ਼ਾਇਲਾਂ ਤੋਪਾਂ ਬੰਬ ਚਲਾਓ ਜੰਗ ਛਿੜੀ ਹੈ।
ਆਮ ਘਰਾਂ ਦੇ ਗੱਭਰੂ ਹੀ ਕਿਉਂ ਪਾਉਣ ਸ਼ਹੀਦੀ,
ਰਾਜਨੇਤਾਵੋ ਏਸ ਵਾਰ ਤਾਂ ਹਿੱਸਾ ਪਾਓ ਜੰਗ ਛਿੜੀ ਹੈ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਆਖਰ ਨੂੰ ਇੱਕ ਦਿਨ ਇਹ ਸਾਰੇ ਬੋਲਣਗੇ।
ਦੱਬੇ ਕੁਚਲੇ ਲੋਕ ਵਿਚਾਰੇ ਬੋਲਣਗੇ।
ਲੰਮਾ ਵਕਤ ਹੈ ਜਿੰਨਾ ਨੇ ਸੰਤਾਪ ਹੰਢਾਇਆ,
ਅੱਕ ਚੱਬਣਗੇ ਕਰਮਾਂ ਮਾਰੇ ਬੋਲਣਗੇ।
ਮਹਿਲਾਂ ਦੇ ਜ਼ੁਲਮਾਂ ਤੋਂ ਅੱਕੇ ਹੋਏ ਸਭ,
ਝੁੱਗੀਆਂ,ਕੁੱਲੀਆਂ ਤੇ ਇਹ ਢਾਰੇ ਬੋਲਣਗੇ।
ਬੇਰੁਜ਼ਗਾਰੀ, ਅਨਪੜ੍ਹਤਾ, ਗ਼ਰੀਬੀ ਤੇ ਤੰਗੀ,
ਐਨੇ ਵਧ ਗਏ ਹੁਣ ਇਹ ਚਾਰੇ ਬੋਲਣਗੇ।
ਰਾਤਾਂ ਨੂੰ ਘਰ ਦੀ ਛੱਤ ਉੱਤੇ ਬੈਠੋਗੇ ਜਦ,
ਗੱਲ ਤੁਰੀ ਤਾਂ ਚੰਦ ਸਿਤਾਰੇ ਬੋਲਣਗੇ।
ਮਹਿਫ਼ਿਲ ਵਿੱਚੋਂ ਮੈਂ ਜਦ ਰੁਖ਼ਸਤ ਹੋਇਆ ਤਾਂ,
ਮੇਰੇ ਮਿੱਤਰ ਮੇਰੇ ਬਾਰੇ ਬੋਲਣਗੇ।
ਸਰਕਾਰਾਂ ਨੇ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਲੋਕਾਂ ਲਈ,
ਉਸਦੇ ਕੇਵਲ ਵਾਅਦੇ ਲਾਰੇ ਬੋਲਣਗੇ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਸਭ ਨੂੰ ਹੈ ਪਿਆਰ ਕੀਤਾ ਸਭ ਨੂੰ ਹੈ ਪਿਆਰ ਕਰਨਾ।
ਇਹ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਮਕਸਦ ਨਹੀਂ ਯਾਰ ਮਾਰ ਕਰਨਾ।
ਭਰਿਆ ਹੈ ਜ਼ਹਿਰ ਏਨਾ ਬੰਦੇ ਦੇ ਜ਼ਿਹਨ ਅੰਦਰ,
ਕਿੰਨਾ ਉਹ ਸਿੱਖ ਗਿਆ ਹੈ ਪਿੱਛੋਂ ਦੀ ਵਾਰ ਕਰਨਾ।
ਦੇਂਦੇ ਨੇ ਜੋ ਦੁਹਾਈ ਰਿਸ਼ਤੇ ਨਿਭਾਉਣ ਵਾਲੇ,
ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਨੂੰ ਹੈ ਤਾਰ ਤਾਰ ਕਰਨਾ।
ਸਬਦਾਂ ਦੀ ਜੰਗ ਵੇਲੇ ਖੁਦ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲ ਰੱਖਿਓ,
ਕੌੜਾ ਮੇਰਾ ਤਜਰਬਾ ਹੱਦਾਂ ਨਾ ਪਾਰ ਕਰਨਾ।
ਨਾ ਹੀ ਮਿਲੀ ਮੁਹੱਬਤ ਹਰ ਥਾਂ ਤਲਾਸ਼ ਕੀਤੀ,
ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ ਇਹ ਨਸੀਹਤ ਅੱਖਾਂ ਨਾ ਚਾਰ ਕਰਨਾ।
ਧੰਦਾ ਇਹ ਦੋਸਤੀ ਦਾ ਆਇਆ ਨਾ ਰਾਸ ਭਾਵੇਂ,
ਫਿਰ ਵੀ ਕਸਬ ਹੈ ਸਾਡਾ ਇਹ ਕਾਰੋਬਾਰ ਕਰਨਾ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਤਾਂ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਸਤਿਕਾਰ ਹੈ ਕੇਵਲ ਏਨਾ ਹੀ।
ਹੌਲੇ ਬੰਦਿਆਂ ਦਾ ਹੁੰਦਾ ਕਿਰਦਾਰ ਹੈ ਕੇਵਲ ਏਨਾ ਹੀ ।
ਪੈਸੇ ਖਾਤਿਰ ਬਾਗ ਲਗਾਉਂਦਾ ਹੈ ਉਹ ਤਾਂ ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਲਈ,
ਮਾਲੀ ਦਾ ਫ਼ਲ ਉੱਤੇ ਪਰ ਅਧਿਕਾਰ ਹੈ ਕੇਵਲ ਏਨਾ ਹੀ।
ਗ਼ਰਜ਼ਾਂ ਲਈ ਉਹ ਉੱਤੋਂ ਉੱਤੋਂ ਪਿਆਰ ਜਤਾਉਂਦਾ ਹੈ ਭਾਵੇਂ
ਧੋਖਾ ਦੇਵੇ ਉਹ ਮੇਰਾ ਦਿਲਦਾਰ ਹੈ ਕੇਵਲ ਏਨਾ ਹੀ।
ਅੰਦਰੋਂ ਅੰਦਰੀ ਖੁਸ਼ ਹੋਵੇ ਲੇਕਿਨ ਬਾਹਰੋਂ ਗਮਗੀਨ ਰਹੇ,
ਝੂਠੀ ਮੂਠੀ ਦਾ ਮੇਰਾ ਗ਼ਮਖ਼ਾਰ ਹੈ ਕੇਵਲ ਏਨਾ ਹੀ।
ਬਾਡੀ ਗਾਰਡ ਚਾਰ ਚੁਫੇਰੇ ਤੇ ਉਹ ਘਿਰਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ,
ਨੇਤਾ ਅੱਜ ਦਾ ਵੇਖੋ ਇਹ ਦਮਦਾਰ ਹੈ ਕੇਵਲ ਏਨਾ ਹੀ।
ਜੋ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰੇ ਨਾ ਤੇ ਹਾਕਮ ਦੇ ਸੋਹਲੇ ਗਾਵੇ,
ਦੌਲਤ ਖ਼ਾਤਰ ਬੋਲੇ ਉਹ ਫ਼ਨਕਾਰ ਹੈ ਕੇਵਲ ਏਨਾ ਹੀ।
ਰੁੱਖ ਪਰਿੰਦੇ ਪੌਦੇ ਫਸਲਾਂ ਤੇ ਨਿਰਛਲ ਪਾਣੀ ਨੇ ਜੋ,
ਮੇਰੇ ਯਾਰੋ ਮੇਰਾ ਇਹ ਪਰਿਵਾਰ ਹੈ ਕੇਵਲ ਏਨਾ ਹੀ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਨਾ-ਸ਼ੁਕਰੇ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਤੁਰਿਆ ਮੈਂ ਗੁਸਤਾਖੀ ਕਰ ਬੈਠਾ ਹਾਂ।
ਹੋਰਾਂ ਖਾਤਰ ਲੜਦਾ ਫਿਰਿਆ ਮੈਂ ਗੁਸਤਾਖੀ ਕਰ ਬੈਠਾ ਹਾਂ।
ਕਾਗਜ਼ ਦੇ ਨਕਲੀ ਫੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਅਸਲੀ ਸਮਝ ਗਿਆ ਸੀ ਮੈਂ
ਖੁਸ਼ਬੂ ਵਰਗਾ ਕੁਝ ਨਾ ਮਿਲਿਆ ਮੈਂ ਗੁਸਤਾਖੀ ਕਰ ਬੈਠਾ ਹਾਂ।
ਜੀਵਨ ਪੱਥ ਤੇ ਤੁਰਦੇ ਹੋਏ ਕੁਝ ਹੌਲੇ ਕਿਰਦਾਰ ਮਿਲੇ ਨੇ
ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਹਰ ਨਖਰਾ ਜਰਿਆ ਮੈਂ ਗੁਸਤਾਖੀ ਕਰ ਬੈਠਾ ਹਾਂ।
ਦੂਰੋਂ ਤੱਕਿਆ ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਕੁੱਝ ਚਿੱਟੇ ਕੱਲਰ ਵਰਗਾ ਸੀ
ਸਮਝ ਲਿਆ ਐਵੇਂ ਹੀ ਦਰਿਆ ਮੈਂ ਗੁਸਤਾਖੀ ਕਰ ਬੈਠਾ ਹਾਂ।
ਪਾਣੀ ਪਾ ਪਾ ਥੱਕ ਗਿਆ ਹਾਂ ਰੇਗਿਸਤਾਨ ਦੇ ਇਸ ਪੌਦੇ ਨੂੰ
ਤਾਂ ਵੀ ਇਹ ਨਾ ਹੋਇਆ ਹਰਿਆ ਮੈਂ ਗੁਸਤਾਖੀ ਕਰ ਬੈਠਾ ਹਾਂ।
ਭਾਵੇਂ ਕੁਦਰਤ ਨੇ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਕਿੰਨੀਆਂ ਹੀ ਦਾਤਾਂ ਨੇ ਦਿੱਤੀਆਂ
ਲੋਭੀ ਦਾ ਲਾਲਚ ਨਾ ਭਰਿਆ ਮੈਂ ਗੁਸਤਾਖੀ ਕਰ ਬੈਠਾ ਹਾਂ।
ਐ ਦਿਲਾ ਇਹ ਖਾਰੇ ਸਾਗਰ ਛੱਡ ਪਰ੍ਹਾਂ ਇਹਨਾਂ ਦਾ ਖਹਿੜਾ
ਨਾ ਕੋਈ ਤਾਰੂ ਏਥੇ ਤਰਿਆ ਮੈਂ ਗੁਸਤਾਖੀ ਕਰ ਬੈਠਾ ਹਾਂ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਹੋ ਰਿਹਾ ਜੋ ਇਲਮ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦੈ ।
ਚੱਪਾ ਚੱਪਾ ਅਪਣੇ ਮਨ ਦਾ ਰੋਜ ਧੋਣਾ ਚਾਹੀਦੈ।
ਭੁੱਲ ਕੇ ਨਾ ਸੋਚ ਲੈਣਾ ਵਿਹਲਿਆਂ ਨੂੰ ਮੌਜ ਹੁੰਦੀ,
ਕਿਰਤ ਕਰਨੀ ਤੇ ਪਸੀਨਾ ਹੋਰ ਚੋਣਾ ਚਾਹੀਦੈ।
ਸਾਂਭਿਆ ਨਾ ਵਕਤ ਸਿਰ ਤਾਂ ਵਿਗੜ ਜਾਣਾ ਵਹਿੜਕਾ,
ਓਸਨੂੰ ਬਿਨ ਦੇਰ ਹੀ ਫਿਰ ਹਲ ਤੇ ਜੋਣਾ ਚਾਹੀਦੈ।
ਦੱਸਿਆ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਤਾਂ ਫਿਰ ਜੱਗ ਹਸਾਈ ਲਾਜ਼ਮੀ,
ਆਪਣੇ ਗ਼ਮ ਦਾ ਵੀ ਬੋਝਾ ਆਪ ਢੋਣਾ ਚਾਹੀਦੈ।
ਹੁਬਕੀ ਹੁਬਕੀ ਆ ਰਹੇ ਹਟਕੋਰਿਆਂ ਤੋਂ ਵੀ ਬਚੋ,
ਦਰਦ ਹੌਲਾ ਕਰਨ ਲਈ ਬੇਰੋਕ ਰੋਣਾ ਚਾਹੀਦੈ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਅੰਦਰਖਾਤੇ ਕੀ ਕੀ ਚਾਲਾਂ ਚੱਲ ਰਹੀਆਂ ਨੇ।
ਇਹ ਸਰਕਾਰਾਂ ਕਦੇ ਨਾ ਸਾਡੇ ਵੱਲ ਰਹੀਆਂ ਨੇ।
ਬਚਣਾ ਚਾਹਿਆ ਭਾਵੇਂ ਇਹਨਾਂ ਕੋਲੋਂ ਹਰ ਦਮ,
ਫਿਰ ਵੀ ਯਾਦਾਂ ਸਾਡਾ ਬੂਹਾ ਮੱਲ ਰਹੀਆਂ ਨੇ।
ਮੇਰਾ ਸਜਦਾ ਮਿਹਨਤਕਸ਼ ਜਮਾਤਾਂ ਨੂੰ ਹੈ ,
ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ ਜੋ ਮਾਰ ਸਮੇਂ ਦੀ ਝੱਲ ਰਹੀਆਂ ਨੇ।
ਬਾਗੀ ਹੋ ਕੇ ਲੋਕਾਂ ਲਹਿਰਾਂ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀਆਂ ,
ਹਾਕਮ ਦੇ ਪਾਪਾਂ ਨੂੰ ਆਖ਼ਰ ਠੱਲ ਰਹੀਆਂ ਨੇ।
ਰੁੱਤ ਬਹਾਰ ਦੀ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਪੱਤਝੜ ਦੇ ਮਗਰੋਂ,
ਬੁਰੀਆਂ ਘੜੀਆਂ ਅੱਜ ਸਹੀ ਨਾ ਕੱਲ ਰਹੀਆਂ ਨੇ।
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਦ ਘਰ ਛੱਡ ਕੇ ਉੱਜੜਨਾ ਪੈਣਾ,
ਕੱਤਕ ਕੂੰਜਾਂ ਕਿੰਝ ਸੁਨੇਹੇ ਘੱਲ ਰਹੀਆਂ ਨੇ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਸੁਣਦੇ ਸੁਣਦੇ ਲਿਖਦੇ ਲਿਖਦੇ ਕਹਿੰਦੇ ਕਹਿੰਦੇ ਸਾਲ ਗਿਆ।
ਤੁਰਦੇ ਤੁਰਦੇ ਡਿਗਦੇ ਡਿਗਦੇ ਢਹਿੰਦੇ ਢਹਿੰਦੇ ਸਾਲ ਗਿਆ।
ਕਾਦਰ ਦੀ ਕੁਦਰਤ ਦਾ ਲਹਿਜ਼ਾ ਸੀ ਪਹਿਲਾਂ ਵਰਗਾ ਹੀ,
ਸੂਰਜ ਚੰਦ ਸਿਤਾਰੇ ਚੜ੍ਹਦੇ ਲਹਿੰਦੇ ਲਹਿੰਦੇ ਸਾਲ ਗਿਆ।
ਪੰਛੀ ਉਡਦੇ ਉਡਦੇ ਆਉਂਦੇ ਰੁੱਖਾਂ ਉੱਤੇ ਕਰਨ ਬਸੇਰੇ,
ਇੱਕ ਟਾਹਣੀ ਤੋਂ ਦੂਜੀ ਉੱਤੇ ਬਹਿੰਦੇ ਬਹਿੰਦੇ ਸਾਲ ਗਿਆ।
ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਂਗੂੰ ਇਹਦੇ ਵਿੱਚ ਵੀ ਬਹੁਤਾ ਕੁਝ ਦੁਖਦਾਈ ਸੀ,
ਥੁੜਾਂ ਔਕੜਾਂ ਦਰਦ ਵਿਛੋੜੇ ਸਹਿੰਦੇ ਸਹਿੰਦੇ ਸਾਲ ਗਿਆ।
ਭਾਈਚਾਰਾ ਸਹਿਣਸ਼ੀਲਤਾ ਪਹਿਲਾਂ ਨਾਲੋਂ ਹੋਰ ਘਟੇ ਨੇ,
ਆਪਸ ਦੇ ਵਿੱਚ ਲੜਦੇ ਭਿੜਦੇ ਖਹਿੰਦੇ ਖਹਿੰਦੇ ਸਾਲ ਗਿਆ।
ਪੌਣ ਵਗੀ ਬਾਰਸ਼ ਹੋਈ ਸਰਦੀ ਗਰਮੀ ਧੁੱਪਾਂ ਖਿੜੀਆਂ,
ਨਦੀਆਂ ਤੇ ਦਰਿਆਵਾਂ ਦਾ ਵਹਿੰਦੇ ਵਹਿੰਦੇ ਸਾਲ ਗਿਆ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਦੋ ਕਮਰੇ ਇੱਕ ਬੈਠਕ ਵਾਲਾ ਘਰ ਹੁੰਦਾ ਸੀ।
ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਵੇਹੜਾ ਸੀ ਤੇ ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਦਰ ਹੁੰਦਾ ਸੀ।
ਨਾ ਹੀ ਕੋਈ ਕਰਜ਼ਾ ਨਾ ਕਿਸ਼ਤਾਂ ਦਾ ਝੋਰਾ,
ਬੈਂਕ ਬਾਬੂਆਂ ਦਾ ਕੋਈ ਨਾ ਡਰ ਹੁੰਦਾ ਸੀ।
ਕੋਈ ਵਿਰਲਾ ਟਾਵਾਂ ਟੈਲੀਫੋਨ ਸੀ ਓਦੋਂ,
ਨਾ ਹੀ ਬਿੱਲਾਂ ਵਾਲਾ ਖਰਚਾ ਭਰ ਹੁੰਦਾ ਸੀ।
ਪੀਜ਼ੇ ਬਰਗਰ ਤੋਂ ਵੀ ਬਚੇ ਹੋਏ ਸਨ ਲੋਕੀਂ,
ਸਸਤਾ ਸਾਦਾ ਬੇਸ਼ੱਕ ਖਾਣਾ ਪਰ ਹੁੰਦਾ ਸੀ।
ਨਾਨਕਸ਼ਾਹੀ ਇੱਟਾਂ ਦੇ ਗੁਰ ਘਰ ਦੇਖੇ ਨੇ,
ਸਾਡੇ ਵੇਲੇ ਥੋੜਾ ਹੀ ਸੰਗਮਰਮਰ ਹੁੰਦਾ ਸੀ।
ਖਾਦਾਂ ਸਪਰੇਆਂ ਦੀ ਨਾ ਸੀ ਹੁੰਦੀ ਵਰਤੋਂ,
ਸਾਦੀ ਖੇਤੀ ਨੂੰ ਕੁਦਰਤ ਦਾ ਵਰ ਹੁੰਦਾ ਸੀ।
ਸੀਰੀ ਅਤੇ ਕਿਸਾਨ ਦਾ ਨਾਤਾ ਸੀ ਏਦਾਂ ਦਾ,
ਦੋਹਾਂ ਦਾ ਸਾਂਝਾ ਹੀ ਜੀਣਾ ਮਰ ਹੁੰਦਾ ਸੀ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਜਿਵੇਂ ਦਾ ਸੋਚਦਾ ਕੋਈ ਓਵੇਂ ਹੋਇਆ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਕਿ ਫਿਰ ਵੀ ਸ਼ੌਕ ਠੰਡੀ ਪੌਣ ਦਾ ਮੋਇਆ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਹਮੇਸ਼ਾ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਸਫਰ ਵੀ ਸੌਖਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ,
ਉਹ ਕਿਹੜਾ ਰਾਹ ਹੈ ਜਿਸ ਉੱਤੇ ਕਿ ਟੋਇਆ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਕਿਹਾ ਸਾਰੇ ਫ਼ਕੀਰਾਂ ਨੇ ਕਿ ਏਥੇ ਸਭ ਦੁਖੀ ਨੇ,
ਕਿ ਲੱਭਿਓ ਸ਼ਖ਼ਸ ਐਸਾ ਜੋ ਕਦੇ ਰੋਇਆ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਮਿਲੇਗੀ ਕਾਮਯਾਬੀ ਫੇਰ ਏਥੇ ਕਿਸ ਤਰੀਕੇ ਦੀ,
ਪਸੀਨਾ ਜਿਸਮ ਵਿੱਚੋਂ ਜੇ ਕਦੇ ਚੋਇਆ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਗਲੀ ਵਿੱਚੋਂ ਜਦੋਂ ਵੀ ਗੁਜ਼ਰਨਾ ਤਾਂ ਦੇਖ ਇਹ ਲੈਣਾ,
ਸੁਆਗਤ ਹੀ ਕਰਾਂਗੇ ਬੂਹਾ ਢੋਇਆ ਨਹੀਂ ਹੈ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਖਾਸੇ ਵੱਡੇ ਬੰਦਿਆਂ ਲਈ:-
ਆਪਣੇ ਘਰ ਜੋ ਬੰਦਾ ਵੱਡਾ ਖਾਸਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਨਜ਼ਰੇ ਉਹ ਕਿਣਕਾ ਮਾਸਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਪੈਸੇ ਖ਼ਾਤਰ ਰਿੱਛ ਵਾਂਗਰਾਂ ਕੋਈ ਜਿੰਨਾ ਨੱਚੇਗਾ,
ਉਸਦੀ ਰੂਹ ਵਿੱਚ ਨਾਚਾਰਾਂ ਦਾ ਵਾਸਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਭੱਦਾ ਦਿੱਸਣ ਵਾਲਾ ਜੇਕਰ ਭੱਦਾ ਹੀ ਬੋਲੇਗਾ,
ਡਿੱਗਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਬਣਦਾ ਜੱਗ 'ਤੇ ਹਾਸਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਉੱਚ ਮੁਨਾਰੇ ਬੈਠਾ ਕਾਂ ਤਾਂ ਬਾਜ਼ ਨਹੀਂ ਬਣਦਾ,
ਹੰਸ ਚੁਗਣ ਜਦ ਮੋਤੀ ਕਾਂ ਪਿਆਸਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਚਿੱਕੜ ਕਹਿੰਦਾ ਮੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਡਰਦਾ ਹਰ ਬੰਦਾ,।
ਭੱਦਰ ਪੁਰਸ਼ ਹਮੇਸ਼ਾ ਵੱਟਦਾ ਪਾਸਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਇਹ ਸਾਰਾ ਜੱਗ ਮੇਰਾ ਹੈ, ਉਤੋਂ ਉਤੋਂ।
ਸਭ ਦਾ ਵੱਡਾ ਜੇਰਾ ਹੈ, ਉਤੋਂ ਉਤੋਂ।
ਰੰਗ ਬਰੰਗਾ ਪੱਥਰ ਲੱਗਾ ਸਾਰੀ ਥਾਂ,
ਉੰਝ ਸਾਧੂ ਦਾ ਡੇਰਾ ਹੈ, ਉਤੋਂ ਉਤੋਂ।
ਪੱਕੀ ਕੁਟੀਆ ਅੰਦਰ ਬੈਠੇ ਨੇ ਤਾਂ ਵੀ,
ਆਖਣ ਜੋਗੀ ਫੇਰਾ ਹੈ, ਉਤੋਂ ਉਤੋਂ।
ਸੋਸ਼ਲ ਅੱਡਾ ਵੀ ਤਾਂ ਮਿਰਗ ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਹੈ,
ਯਾਰੀ ਵਾਲਾ ਘੇਰਾ ਹੈ, ਉਤੋਂ ਉਤੋਂ।
ਠੱਗਾਂ ਚੋਰਾਂ ਖਾਤਰ ਕਾਲੀ ਰਾਤ ਬਣੀ,
ਐਵੇਂ ਕਹਿਣ ਹਨੇਰਾ ਹੈ,ਉਤੋਂ ਉਤੋਂ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਸਮੇਂ ਦਾ ਇਹ ਤਕਾਜ਼ਾ ਹੈ ਕਦੇ ਨਾ ਉਲਝਿਆ ਜਾਏ।
ਜੇ ਕੋਲੇ ਤਰਕ ਵੀ ਹੋਵੇ, ਕਦੇ ਨਾ ਬਹਿਸਿਆ ਜਾਏ।
ਕਿਤੇ ਸੋਕਾ, ਕਿਤੇ ਡੋਬਾ, ਕਿਤੇ ਬਾਰਿਸ਼, ਕਿਤੇ ਝੱਖੜ,
ਅਨੇਕਾਂ ਰੰਗ ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਹਮੇਸ਼ਾ ਸਮਝਿਆ ਜਾਏ।
ਸਦਾ ਇੱਕੋ ਜਿਹਾ ਰਹਿੰਦਾ ਨਹੀਂ ਮੌਸਮ ਬਹਾਰਾਂ ਦਾ,
ਨਾ ਬਹੁਤਾ ਹੱਸਿਆ ਜਾਏ ਨਾ ਐਵੇਂ ਕਲਪਿਆ ਜਾਏ।
ਜਦੋਂ ਸਮਝੇ ਨਾ ਸਾਹਵੇਂ ਬੈਠ ਉਹ ਭਾਸ਼ਾ ਸਲੀਕੇ ਦੀ,
ਜੋ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਉਵੇਂ ਹੀ ਵਰਤਿਆ ਜਾਏ।
ਪਸਾਰੋ ਪੈਰ ਓਨੇ ਹੀ ਲੰਬਾਈ ਦੇਖ ਚਾਦਰ ਦੀ,
ਹੈ ਜਿੰਨਾ ਜੇਬ ਵਿੱਚ ਪੈਸਾ ਕਿ ਓਨਾ ਖਰਚਿਆ ਜਾਏ।
ਕਈ ਦੁਸ਼ਮਣ ਵੀ ਵੇਲੇ ਲੋੜ ਦੇ ਆ ਢਾਲ਼ ਬਣ ਜਾਵਣ,
ਕਮੀਨੇ ਦੋਸਤਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਓਦੋਂ ਤਾਂ ਪਰਖਿਆ ਜਾਏ।
ਕਦੇ ਮਰਨੋ ਨਹੀਂ ਡਰਨਾ ਸਬਕ ਇਹ ਸਿੱਖਣਾ ਪੈਣਾ,
ਕਦੇ ਨਾਹੀਂ ਅਸੂਲਾਂ ਤੋਂ ਥਿੜਕਿਆ ਭਟਕਿਆ ਜਾਏ।
ਮਨੁੱਖੀ ਕੀਮਤਾਂ ਕਦਰਾਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਸਾਂਭ ਕੇ ਰੱਖਿਓ,
ਕਿਤੇ ਵੀ ਲਾਲਸਾ ਅੰਦਰ ਕਦੇ ਨਾ ਗਰਕਿਆ ਜਾਏ।
ਇਹ ਸੁੱਖ- ਦੁੱਖ ਜੋ ਜ਼ਮਾਨੇ ਦੇ ਭੁਲੇਖਾ ਹੈ ਛਲਾਵਾ ਹੈ,
ਕਿ ਵੇਲਾ ਆ ਗਿਐ 'ਬਲਜੀਤ' ਘਰ ਨੂੰ ਪਰਤਿਆ ਜਾਏ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਕਾਲੀਆਂ ਰਾਤਾਂ 'ਚ ਟਿਮਟਿਮਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।
ਜੁਗਨੂੰਆਂ ਦੇ ਵੰਸ਼ ਵਿਚੋਂ ਆ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।
ਨਾ ਇਲਮ ਹੈ ਕਿਸ ਜਗ੍ਹਾ ਮੈਨੂੰ ਮਿਲੋਗੇ,
ਫੇਰ ਵੀ ਇੱਕ ਯਾਤਰਾ ਤੇ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।
ਯਾਦ ਰੱਖਾਂਗਾ ਇਹ ਨਗ਼ਮੇ ਅਤੀਤ ਦੇ,
ਭੁੱਲ ਨਾ ਜਾਵਾਂ ਕਿ ਗੁਣਗੁਣਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।
ਪੁਰਖਿਆਂ ਦਾ ਆਖਿਆ ਵੀ ਹੈ ਸਹੀ ,
ਰਾਹਾਂ ਕੰਢੇ ਫੁੱਲ ਪੌਦੇ ਲਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।
ਕਾਵਾਂ ਰੌਲੀ ਧੂੜ ਧੂਆਂ ਹਰ ਤਰਫ਼ ਹੈ,
ਯੋਗਦਾਨ ਮੈਂ ਵੀ ਆਪਣਾ ਪਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।
ਅੱਖਰਾਂ ਨਾਲ ਖੇਡਣਾ ਇਹ ਆਰਜ਼ੂ ਸੀ,
ਕਾਗਜ਼ਾਂ ਤੇ ਕੁਝ ਲਕੀਰਾਂ ਵਾਹ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਨਾ ਹੀ ਦੁੱਧ ਨਿਕਲਿਆ ਸੀ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਖੂਨ ਆਇਆ ਸੀ।
ਸਾਡੇ ਬਾਬੇ ਨੇ ਤਾਂ ਕਿਰਤ ਕਰਮ ਦਾ ਫਰਕ ਵਿਖਾਇਆ ਸੀ।
ਵੈਸੇ ਤਾਂ ਇਹ ਫੋਟੋ ਵੀ ਇੱਕ ਵਧੀਆ ਜਿਹਾ ਪ੍ਰਤੀਕ ਰਿਹਾ,
ਪਾਪ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਧਨ ਕਮਾਉਣਾ ਭਰਮ ਮਿਟਾਇਆ ਸੀ।
ਨੇਕ ਕਮਾਈ ਵੱਡਾ ਦਰਜਾ ਰੱਖਦੀ ਲੋਕ ਕਚਹਿਰੀ ਵਿੱਚ ,
ਭਾਈ ਲਾਲੋ ਉੱਚਾ ਕਰਕੇ ਭਾਗੋਆਂ ਨੂੰ ਸਮਝਾਇਆ ਸੀ।
ਏਹੋ ਜਿਹੇ ਸਿਧਾਂਤ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਓਦੋਂ ਦੁਨੀਆ ਨੂੰ ਦਿੱਤੇ,
ਅੰਧਕਾਰ ਦਾ ਜਦੋਂ ਹਨੇਰਾ ਚਾਰ ਚੁਫੇਰੇ ਛਾਇਆ ਸੀ।
'ਹੱਕ ਪਰਾਇਆ ਨਾਨਕਾ ਉਸ ਸੂਅਰ ਉਸ ਗਾਇ' ਕਹਿ
ਹੱਥੀਂ ਮਿਹਨਤ ਕਰਨ ਦਾ ਉਹਨਾਂ ਵੱਲ ਸਿਖਾਇਆ ਸੀ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਚੰਗਾ ਕਹਿ-ਕਹਿ ਕੇ ਵਡਿਆਈ ਜਾਨੇ ਆਂ।
ਕੁਝ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਐਵੇਂ ਸਿਰੇ ਚੜ੍ਹਾਈ ਜਾਨੇ ਆਂ।
ਬਹੁਤਾ ਸੋਚਣ ਤੋਂ ਵੀ ਹਾਸਲ ਥੋੜ੍ਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ,
ਸੋਚਾਂ ਵਾਲੇ ਘੋੜੇ ਨਿੱਤ ਭਜਾਈ ਜਾਨੇ ਆਂ।
ਸਾਰੇ ਤੁਰ ਪਏ ਡਾਲਰ ਤੇ ਪੌਂਡਾਂ ਦੇ ਦੇਸ਼ਾਂ ਨੂੰ,
ਜੰਮਣ ਭੋਇੰ ਦਾ ਵੀ ਕਰਜ਼ ਭੁਲਾਈ ਜਾਨੇ ਆਂ।
ਲਾਸ਼ਾਂ ਉੱਤੇ ਏਥੇ ਗੁੰਡੇ ਭੰਗੜੇ ਪਾਉਂਦੇ ਨੇ ,
ਮੋਈ ਤਿਤਲੀ ਮਾਤਮ ਅਸੀਂ ਮਨਾਈ ਜਾਨੇ ਆਂ।
ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਤੰਤਰ ਦਾ ਭੌਂਪੂ ਵੱਜਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ,
ਬੰਦੇ ਵੋਟਾਂ ਬਣੀਆ ਤੇ ਭੁਗਤਾਈ ਜਾਨੇ ਆਂ।
ਭਾਵੇਂ ਗਲਤੀ ਕੀਤੀ ਨਹੀਂ ਸਜ਼ਾਵਾਂ ਝੱਲੀਆਂ ਨੇ,
ਬੀਤੇ ਸਮਿਆਂ ਉੱਤੇ ਹੁਣ ਪਛਤਾਈ ਜਾਨੇ ਆਂ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਜੀਵਨ ਪੰਧ ਸਜ਼ਾਵਾਂ ਵਾਂਗਰ ਮਿਲਿਆ ਹੈ।
ਹਰ ਇਕ ਪਲ ਘਟਨਾਵਾਂ ਵਾਂਗਰ ਮਿਲਿਆ ਹੈ।
ਮਿਲਿਆ ਨਾ ਆਰਾਮ ਜ਼ਰੂਰਤ ਦੇ ਵੇਲ਼ੇ ,
ਚੈਨ ਵੀ ਢਲੀਆਂ ਛਾਵਾਂ ਵਾਂਗਰ ਮਿਲਿਆ ਹੈ।
ਜਿਸਦੀ ਕਦੇ ਜ਼ਿਆਰਤ ਦਿਲ ਤੋਂ ਕੀਤੀ ਸੀ,
ਪਰੀਆਂ ਦੀਆਂ ਕਥਾਵਾਂ ਵਾਂਗਰ ਮਿਲਿਆ ਹੈ।
ਸੱਥਾਂ, ਗਲੀਆਂ - ਬਾਜ਼ਾਰਾਂ 'ਚੋਂ ਲੱਭਦੇ ਸਾਂ,
ਸੱਜਣ ਸਾਹਿਤ ਸਭਾਵਾਂ ਵਾਂਗਰ ਮਿਲਿਆ ਹੈ।
ਵਸਲਾਂ ਦੀ ਹੱਟ ਉੱਤੇ ਜੇ ਕੁਝ ਮਿਲਿਆ ਤਾਂ,
ਸਾਧਾਂ ਦੀਆਂ ਜਟਾਵਾਂ ਵਾਂਗਰ ਮਿਲਿਆ ਹੈ।
ਔਕੜ ਵੇਲੇ ਜਿਸਤੋਂ ਢਾਰਸ ਮਿਲਦੀ ਏ ,
ਐਸਾ ਸ਼ਖਸ ਭਰਾਵਾਂ ਵਾਂਗਰ ਮਿਲਿਆ ਹੈ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਕੋਇਲ ਜਾਂ ਬੁਲਬੁਲ ਨਾ ਬੋਲੇ ਸ਼ੋਰ ਸਿਰਫ ਹੁਣ ਕਾਵਾਂ ਦਾ।
ਔਝੜ ਰਾਹੇ ਪਏ ਮੁਸਾਫ਼ਿਰ ਚੇਤਾ ਭੁੱਲਿਆ ਰਾਹਵਾਂ ਦਾ।
ਕੋਈ ਨਾ ਪੁੱਛੇ ਵਾਤ ਕਿਸੇ ਦੀ ਦੁਨੀਆ ਦੇ ਇਸ ਮੇਲੇ ਵਿੱਚ,
ਭਾਈਆਂ ਬਾਝ ਪਤਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਭੱਜੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਬਾਹਵਾਂ ਦਾ।
ਮਤਲਬਖੋਰਾ ਐਨਾ ਹੋਇਆ ਬਦਲਣ ਲੱਗਿਆਂ ਦੇਰ ਨਾ ਲਾਵੇ,
ਬੰਦੇ ਤੇ ਵੀ ਅਸਰ ਹੋ ਗਿਆ ਗਿਰਗਿਟ ਦੀਆਂ ਅਦਾਵਾਂ ਦਾ।
ਏਦੋਂ ਵੱਡਾ ਕੋਈ ਰਿਸ਼ਤਾ ਲੱਭਿਆ ਵੀ ਨਹੀਂ ਪਰਖ ਲਿਆ ਹੈ,
ਮੋਹ ਮਮਤਾ ਦੀ ਇੱਕ ਉਦਾਹਰਣ ਵੱਡਾ ਜਿਗਰਾ ਮਾਵਾਂ ਦਾ।
ਭਾਵੇਂ ਤੁਰਦੇ ਤੁਰਦੇ ਏਥੋਂ ਤੀਕਰ ਵੀ ਹੁਣ ਆ ਪਹੁੰਚੇ ਹਾਂ,
ਪੈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਜੇ ਭੁਲੇਖਾ ਭੁੱਲੇ ਵਿਸਰੇ ਕੁਝ ਨਾਵਾਂ ਦਾ।
ਸਾਰਾ ਜੀਵਨ ਚਾਰਦੀਵਾਰੀ ਅੰਦਰ ਹੀ ਨਾ ਲੰਘ ਜਾਵੇ,
ਆਓ ਹੁਣ ਭਰਮਣ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਆਪਾਂ ਚਾਰ ਦਿਸ਼ਾਵਾਂ ਦਾ।
ਸ਼ਾਮ ਸਵੇਰੇ ਸੈਰ ਕਰਦਿਆਂ ਵੀ ਸੋਚਾਂ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ,
ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਡਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕੁਝ ਅਣਦਿਖ ਬਲਾਵਾਂ ਦਾ।
ਸ਼ਾਇਦ ਚਰਖੇ ਤੇ ਤੰਦ ਪਾਉਣੀ ਆ ਜਾਵੇ ਹੁਣ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ,
ਗੁਰੂਆਂ ਪੀਰਾਂ ਦੀ ਧਰਤੀ ਤੇ ਹੈ ਵਰਦਾਨ ਦੁਆਵਾਂ ਦਾ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਜਿੱਥੋਂ ਰਿਜ਼ਕ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਹਾਸਿਲ ਉਹ ਓਥੋਂ ਦਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ।
ਜਿਸ ਦੀ ਪਿੱਠ ਜੋ ਥਾਪੜ ਦੇਵੇ ਓਸੇ ਨਾਲ ਖਲੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਕਿੱਦਾਂ ਸੁਣਾਂ ਉਦਾਸੇ ਨਗ਼ਮੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਨਹੀਂ ਹੈ ਜੇਰਾ,
ਸਮਾਂ ਬੀਤਿਆ ਦਿਲ ਮੇਰੇ ਨੂੰ ਕੰਡਿਆਂ ਵਿੱਚ ਪਰੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਜਿੱਧਰ ਜਾਈਏ ਇੱਕ ਸੁੰਨਾਪਣ ਚਾਰ ਚੁਫੇਰੇ ਅੱਗੋਂ ਮਿਲਦਾ,
ਇਸ ਨਗਰੀ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਾਂ ਨੂੰ ਹੀ ਘੁੱਪ ਹਨੇਰਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਜਿਸ ਬੰਦੇ ਨਾਲ ਸਾਂਝਾ ਪਾਈਏ ਤੇ ਕੁਝ ਗੱਲਾਂ ਕਰੀਏ,
ਉਹ ਬਣਕੇ ਦੁਖਿਆਰਾ ਲੇਕਿਨ ਵੱਖਰੇ ਧੋਣੇ ਧੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਬੜਾ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਅੱਗੇ ਤੋਂ ਹੁਣ ਇਹ ਢਿੱਡ ਫਰੋਲਾਂਗੇ ਨਾ,
ਹਰ ਕੋਈ ਏਥੇ ਆਪਣੇ ਦੁੱਖ ਤੇ ਆਪਣਾ ਰੋਣਾ ਰੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਜਿਹੜਾ ਪਾਣੀ ਵਗਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਆਪਮੁਹਾਰਾ,
ਇੱਕ ਸਮੁੰਦਰ ਕਿੰਨੀਆਂ ਨਦੀਆਂ ਆਪਣੇ ਵਿੱਚ ਸਮੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਫਿੱਕਾ ਬੋਲ ਕੇ ਅਪਣੀ ਕਦਰ ਘਟਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।
ਬੰਦਾ ਹਰ ਥਾਂ ਆਪਣਾ ਕੀਤਾ ਪਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।
ਲੰਮੀਆਂ ਰਾਤਾਂ ਜਾਗੇ ਚਿੱਟੇ ਦਿਨ ਹੈ ਸੌਦਾ,
ਏਸੇ ਚੱਕਰ ਅੰਦਰ ਉਮਰ ਘਟਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।
ਸੁੱਕੇ ਪੌਦੇ ਕਾਂਟ ਛਾਂਟ ਕੇ ਨਵੇਂ ਲਗਾਉਂਦਾ,
ਮਾਲੀ ਏਦਾਂ ਸੋਹਣਾ ਵਕਤ ਟਪਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।
ਰੁੱਖ਼ ਦੀ ਟੀਸੀ ਉੱਤੇ ਬੈਠਾ ਪੰਛੀ ਤੱਕੋ,
ਲੈਂਦਾ ਬੜੇ ਹੁਲਾਰੇ ਗੀਤ ਵੀ ਗਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।
ਸੁੰਨਿਆਂ ਰਾਹਾਂ ਉੱਤੇ ਤੁਰਦਾ ਹਰ ਰਾਹੀ ਵੀ,
ਸਹਿਜੇ ਸਹਿਜੇ ਆਪਣਾ ਪੰਧ ਮੁਕਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।
ਮਾਇਆ ਦਾ ਮੋਹ ਰੱਖੋਗੇ ਤਾਂ ਨਰਕ ਮਿਲੇਗਾ,
ਢੌਂਗੀ ਬਾਬਾ ਕਹਿ ਕੇ ਲੋਕ ਡਰਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।
ਖਰਚਾ ਜਿਸਦਾ ਬਹੁਤਾ ਅਤੇ ਕਮਾਈ ਥੋੜ੍ਹੀ,
ਆਖਰ ਆਪਣਾ ਝੁੱਗਾ ਚੌੜ ਕਰਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।
ਵੋਟਾਂ ਲੈ ਕੇ ਕੁਰਸੀ ਉੱਤੇ ਬੈਠਾ ਲੀਡਰ,
ਭਾਸ਼ਨ ਦਿੰਦਾ ਥੁੱਕੀਂ ਵੜੇ ਪਕਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
